اگر تا به‌حال با خود فکر کردید که می‌توانید سهمی در بهتر کردن دنیا داشته باشید، اما مطمئن نیستید که استعداد یا ویژگی خاصی دارید که بتواند به شما در این راه کمک کند، شاید باید به‌ نحوه‌ی عملکرد خود در بازی‌های کامپیوتری نگاه کنید. پژوهش‌های بسیاری نشان دادند که دنیای مجازی بازی‌ها می‌تواند قابلیت‌ها و استعدادهای واقعی شما را نشان دهد.

درحالی‌که بعضی از مردم بازی‌های ویدئویی را راهی برای زندگی کردن در دنیای فانتزی می‌دانند، حقیقت این است که آنچه ما از خود در دنیای مجازی نشان می‌دهیم درواقع بیانگر خود حقیقی ما در دنیای واقعی است. به‌عنوان مثال‌، پژوهشی نشان داده است که ارزش‌های واقعی یک بازیکن بازی‌های کامپیوتری با تصمیم‌گیری‌هایش در بازی تطابق دارد، در نتیجه این پژوهش بیان می‌کند که آن‌ها معمولاً شخصیت واقعی خود را در سناریو بازی که در حال انجام آن هستند، نشان می‌دهند. همچنین شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه توانایی ما در رهبری به‌شدت در نحوه شکل دادن روابط در بازی‌های ویدئویی منعکس می‌شود.

برخی از ما به‌اندازه کافی خوش‌شانس هستیم تا از این توانایی‌ها و مهارت‌های خود آگاه باشیم و در دنیای واقعی نیز مانند دنیای مجازی از آن‌ها بهره ببریم. برخی از این افراد همچنین دستاوردهای خود در بازی‌های کامپیوتری را به‌عنوان نکاتی مثبت در رزومه‌شان بیان می‌کنند. اما افراد زیادی نیز وجود دارند که قادر به‌انجام کارهایی بیشتر از آنچه که از آن آگاهی دارند، هستند. در حقیقت، این پژوهش پیشنهاد می‌دهد که تصمیماتی که ما در حین بازی می‌گیریم و رفتاری‌هایی که در این حین از خود نشان می‌دهیم، می‌توانند در مورد ارزش‌ها و مهارت‌هایی که احتمالاً در ناخودآگاه ما وجود دارند، اطلاعاتی را در اختیار ما قرار دهند.

دلیل این امر این است که وقتی ما در حال بازی در یک سناریو شبیه‌سازی‌شده هستیم، می‌توانیم به حالت تچان وارد شویم. این حالت یک پدیده‌ی روانشناسی است که با تمرکز شدید روی کارها، حس ذاتی لذت، تطبیق سطح مهارت ما با سطح چالش و با فقدان کلی آگاهی از خود مشخص می‌شود. به عبارت دیگر، ما به‌شدت درگیر سناریوی بازی هستیم و به‌جای فیلتر کردن رفتار خود براساس انتظارات و قوانین اجتماعی درک‌شده، اصالت بیشتری از خود در رفتارمان نشان می دهیم.

باتوجه‌به اینکه این ویژگی‌ها اغلب در دنیای بازی باقی می‌مانند و در دنیای واقعی کاربرد ندارند، این نیاز وجود دارد که به مردم درباره‌ی قدرت این ‌بازی‌ها بیشتر آگاهی داد. حداقل، باید راهی برای انتقال و حفظ مهارت‌های حل مشکل و انگیزه‌ی بسیاری از بازیکنان این بازی‌ها به زندگی عادی وجود داشته باشد.

کریگ ویمن، نویسنده این مقاله و استاد دانشگاه استافوردشیر در این‌باره گفت:

 بعد از درک این نیاز، من در حال توسعه‌ی سیستمی هستم که به مردم در کشف این ویژگی‌ها کمک می‌کند و درنهایت منجر به زندگی بهتری برای آن‌ها می‌شود.

این سیستم از دو بخش تشکیل شده است. بخش اول شامل بازی است که به بازیکنان اجازه می‌دهد تا مشکلات را به روش‌های مختلف حل کنند و نوعی از ویژگی‌های ناخودآگاه که دربالا اشاره شد را از خود نشان دهند. این نرم‌افزار رفتار و انتخاب‌های آن‌ها را در طول بازی زیر نظر دارد و آن‌ها را در پروفایل منحصر به‌فردی برای آن بازیکن ثبت می‌کند.

طبق طرحی که بازیکنان را براساس آنچه که به آن‌ها انگیزه می‌دهد دسته‌بندی کرده است، بازی به آن‌ها اجازه می‌دهد که از بین اقداماتی که سطح مهارت و نوع شخصیت را مطابق با آنچه در آزمون مایرز بریگز تعریف شده است، انتخاب کنند. این اقدامات می‌تواند شامل کنار هم گذاشتن آیتم‌هایی برای ساختن ابزاری به‌منظور حل مشکلات، انتخاب کشف یک منطقه‌ی جدید به‌تنهایی یا حتی نحوه‌ی صحبت یک بازیکن با دیگری باشد.

ضعف آزمون‌های شخصیت موجود این است که آن‌ها به‌طور موثری خودکار هستند. این بدین معنا است که پاسخ‌ها می‌توانند حدس زده شوند یا جانبدارانه باشند. با داشتن سیستمی که در آن رفتار‌های طبیعی تحریک می‌شوند، و سپس روی شاخص‌های شخصیتی اندازه‌گیری می‌شوند، احتمال بیشتری وجود دارد که نتایج نشان‌دهنده‌ی شخصیت واقعی بازیکنان باشد.

استعدادهای خود را به کار ببرید

بخش دوم این سیستم، داده‌های جمع‌آوری‌شده را به‌عنوان راهی برای انعکاس رفتار ناخودآگاه به بازیکن می‌دهد. ویژگی‌های شخصیتی شناسایی‌شده را می‌توان با مسیرهای شغلی ایده‌آل که برای تمایلات نهفته‌ی آن شخص کاملاً مناسب هستند، انطباق داد. این موضوع حتی می‌تواند به امکانات جستجوی آنلاین کار موجود اضافه شود تا به افراد در پیدا کردن مشاغل مناسب‌تر کمک کند.

درنهایت، این سیستم به بازیکنان راهی برای رسیدن به سطح بعدی زندگی‌شان ازطریق کمک برای ایجاد برنامه‌هایی می‌دهد که بیشتر در راستای استعدادهای نهفته، ارزش‌ها و ترجیحات آن‌ها است. اگر شخصی فرصت کار کردن در یک شغل واقعی را داشته باشد که استعدادهای او را به همان روشی که بازی ویدئویی درست نشان می‌دهد، منعکس کند، احتمال بیشتری وجود دارد که آن‌ها احساس رضایت‌بخش حالت تچان را مکرراً تجربه کنند، که در نتیجه باعث افزایش شادی و رضایت آن‌ها می‌شود.

در روانشناسی، به این شناخت کامل استعداد و ظرفیت‌های خود، خودشکوفایی می‌گویند، و در بالاترین مرتبه چیزهایی که ما برای خوشحال بودن به آن نیاز داریم، قرار می‌گیرد. بنابراین درنهایت، استفاده از بازی‌های ویدئویی برای کشف استعدادهای واقعی می‌تواند به ما در پیدا کردن راهی برای بیان کامل اینکه چه کسی هستیم، به‌سادگی ازطریق زندگی روزمره‌مان کمک کند.